Ergenlik döneminde birey tıpkı çocukluğunda olduğu gibi inatçı olduğu, zorluklarla kendi kendine baş etmeye ve büyüklerin karşısında birey olmaya çalıştığı bir süreç içerisindedir. Ergenlik genellikle 10-12 yaş civarında başlayan ve günümüzde 20’li yaşlara kadar uzayabilen bir dönemdir.

Bu dönemde ergen bireyler kendisini dünyanın merkezinde gibi hissedebilir, başkalarının kendisiyle ilgili düşüncelerini fazlaca önemseyebilir. Dış görünüşüyle normalden çok daha fazla ilgilenebilir. Tepkileri yoğun ve abartılı olabilmekle beraber, yaşadıklarını ciddi şekilde önemseyebilir. Hayatı sorgulamaya başlayabilir ve anlamsız olduğunu düşünmeye başlayabilir. Kendisini toplumda yalnız hissedebilir ve kimsenin kendisini anlamadığını düşünebilir. Bir bebeğin ebeveyninden ayrılmaya çalıştığı erken çocukluk döneminde olduğu gibi, ergen birey de hem ailesinden uzaklaşma ve bağımsızlaşma isteği hem de onların desteğine ve sevgisine ihtiyaç duyma ikilemi içindedir.

Bu durum aileyi ve ebeveynleri de aynı şekilde etkileyebilir. Bir yandan gencin artık büyümesi istenir, diğer yandan ona halen çocukluktaki gibi davranma eğilimi gösterilir. Ergen birey kendi seçimini yapabilmek ve kendi değer yargılarına sahip olmak ister. Bu sebeple hem anne babanın kendine destek olmasına ihtiyaç duyar, hem de bu isteğe karşı koymaya çalışır. Yine bu dönemde kimlik bunalımı, isyankârlık, cinsellik üzerine duyulan merak gibi durumlar da sıklıkla yaşanır.

Unutulmamalıdır ki, yapıcı olmak, alan tanımak, sevgi ve saygı göstermek, tutarlı olmak, yalan söylemeye neden olacak şartları hazırlamaktan kaçınmak, onu ilgilendiren konularda onu yerine sorumluluk duymayı ve onun yerine karar vermeyi bırakmak, davranışlarının sorumluluğunu almaya teşvik etmek çatışma ortamını sonlandıracak ve hem ebeveyn için hem de ergen birey için bu dönemin daha sağlıklı atlatılmasını sağlayacaktır.